In deze zaak werd cliënt op het politiebureau uitgenodigd voor een gesprek naar aanleiding van een drietal aangiften inzake een zedendelict. Hij werd daarbij uren verhoord conform het zedenprotocol, kreeg daarbij de cautie (mededeling dat hij het recht heeft om te zwijgen) en werd in de gelegenheid gesteld om een raadsman mee te nemen. Na verhoor werd hij weer naar huis gestuurd.

Daarna was het radiostilte en kwam cliënt bij ondergetekende met de vraag wat hem nog boven het hoofd hing? Hierop is contact opgenomen met het OM en daar werd aangegeven dat er niets van deze zaak bekend was en ondergetekende maar moest bellen met het Slachtoffer Informatie Punt (SIP). Snapt u het nog?

Lang verhaal kort; daarna is er een klacht ingediend bij de Hoofdofficier van Justitie bij dit arrondissement en in de daarop volgende reactie van de zaaksofficier werd aangegeven dat er geen sprake zou zijn geweest van een vervolgingshandeling. Dit, omdat de zaak namelijk al was verjaard. Volgt u mij nog?

Iedere strafrechtadvocaat begrijpt natuurlijk gelijk dat het OM met een ‘fishing expedition’ bezig was, maar dat noem je dan een goed gesprek blijkbaar? Er staat op artikel 242 Wetboek van Strafrecht ‘maar’ 12 jaar op dit vergrijp. Dus waar hebben we het over! Een peulenschil, lijkt het wel…

Na zo’n reactie kun je alleen nog maar de rechtbank vragen om op grond van artikel 36 Sv. de zaak als beëindigd te verklaren. Dat deed de rechtbank gelukkig ook.

De rechtbank deed het vervolgens nog netjes, want zij gaf aan dat het haar onduidelijk was wat het doel van het verhoor dan was geweest, anders dan te onderzoeken wat de betrokkenheid van verzoeker bij bedoelde zedenfeiten was geweest.

Dat verzoeker er niet zomaar vanuit kon gaan dat hij na het verhoor van justitie niets meer te vrezen had, staat dan voor de rechtbank niet zonder meer vast.

Op grond van vorenstaande beëindigt de rechtbank de verdenking ter zake van de zedenzaak. Case closed!

U bent geïnformeerd en gewaarschuwd!

Hein Dudink Advocaat